Likarba

Uzun zamandır ailece izleyebildiğim bir film. Uzak doğu filmlerinden biri tabiki. Filmin başrollerinde  Donnie Yen, Mike Tyson yer alıyor. Filmde kavgalar çok seviyeli ve disiplinli yapılmış. İnsanlar yenildikleri zaman sen kazandın diyebilen türden yani. Donnie (IP MAN) kendinden o kadar emin hareket ediyor ki süper. Sakin, soğukkanlı. Üstelik tam bir centilmen dövüş ustası. Çocuğu bir okula gidiyor. Gittiği okul semtin en başarılı okulu olduğu için mafya okulu almak istiyor. Bununla mücadele etmeye başlıyor. Bazı sahnelerde Cüneyt Arkın gibi onlarca kişiyi haklıyor. Yine de keyif veren bir şekilde izleyebiliyorsunuz.  Sonra eşi bir rahatsızlık geçiriyor, hastalanıyor. Onunla ilgilenmeye başlıyor. Böyle devam ediyor... Filmde çok güzel ifadeler var. Hem film izliyorsunuz hem de birşeyler öğreniyorsunuz. En çok da beğendiğim  filmde kadınları ve cinselliği hiç kullanmamaları. Yani ailece ve çocuklarla beraber izlenecek bir film.  Tavsiye ederim.     

Eğer geçmişten ders alınsaydı atasözleri birer altın gibi saklanırdı. Ne yana baksam aynı hatalar aynı yanlışlar tekrar ediyor. Bu yapılan yanlışlar hep eskiyi bir kenara bıraktığımız için oluyor. Geçmişten adam hisse kaparmış... Ne masal şey! Beş bin senelik kıssa yarım hisse mi verdi? 'Tarih' i ' tekerrür ' diye tarif ediyorlar; Hiç ibret alınsaydı, tekerrür mü ederdi? Diye yazmış usta şair Mehmet Akif. Öyle de zaten. kendi bildiğimizi okumak hususunda ne kural tanırız ne de fikir. Bazen insan kendini aşar ve ister istemez yapmak istemeyeceği işleri bile yapar. Ben başımdan geçen bir olayı anlatmak istiyorum. Oğlum küçükken bir ara yaptığı yaramazlıklardan dolayı ona kızıyordum. Bazen de bağırıyordum. Bir müddet sonra baktım ki o da bana ben ona nasıl davranıyorsam öyle davranmaya başladı. Anladım ki beni ayna gibi görüyor. Ben ona nasıl davranırsam o da bana öyle davranıyor. O saatten sonra daha güzel davranmaya karar verdim. Bu olay insanlara yaklaşımımı de

Bu aralar kayyım kelimesini ezberledik. Cemaat okullarına, iş yerlerine, dershanelerine her yere kayyım atanıyor. Hem de uçuk miktarda maaşlarla. İnsanın içinden kayyım olmak geçmiyor değil. Evet, kayyım olmak isteriz ama o kadar da sevimli bir iş olmadığını söylemeliyim. Çünkü bir sürü kişinin ahını alıyorlar. Onlara emir verilince bunu bir görev olarak değerlendiren ve karşılığında sanki Cennet'i kazanmış gibi işin başına geçen kayyımlardan bahsediyoruz. Görev sanki ukbadan gelmiş gibi kabulleniyorlar. Doğru mu yanlış mı hiç bakmıyorlar. Belki de bakmak istemiyorlar. Bazıları diyor ki onlar da emir kulu. Peki onlar emir kulu da emri alanların hiç mi vicdanı yok? Kendi vicdanları ile karar veremiyorlar mı? Yoksa vicdanları da mahkum mu? Üzülüyorum bu insanlara. Onca insanın ahını aldıktan sonra nasıl huzur bulup yaşayacaklar? Hele -eğer varsa inançları- ahirette ne yapacaklar? Ben şahsen hakkım olsa -kesinlikle- hakkımı helal etmem onlara. Ki eminim ki o insanlar da etmeyece

Biraz farklı çocuğu olanlar öğretmenlerden şikayetler alır. Çocuğunuz şöyle yaptı, yerinde durmuyor arkadaşları ile iyi geçinemiyor... Bir baba olarak bu konuda birçok gözlem yaptım. Gördüm ki bu konuda aileler kadar öğretmenler de sorumlu. Size bunu bir örnekle açıklayayım.: Bir öğrenci derste konuşuyor diye öğretmen öğrenciyi müdüre şikayet etmekle tehdit ediyor. Öğrenci de artık o öğretmenin dersine katılmak istemiyor. dolayısıyla dersine de ilgi göstermiyor. En sevdiği ders olsa bile başarısız oluyor. Dikkat ederseniz domino taşı gibi zincirleme olarak olaylar gelişiyor. Bir başlayınca gerisi de çorap söküğü gibi geliyor. Öğretmen başta pozitif bir yaklaşımla öğrencinin neden konuşmak isteği olduğunu, bu isteğini karşılama için neler yaptığını, bunu dikkat çekmek için mi yaptığını bilmesi gerekiyor. Biraz empati kurması gerekiyor. Biz de öğrenci olduk. Hiçbir zaman robot gibi olmadık. sus konuşma denildiğinde gücendik, ama inadına yine konuştuk. Eminim bu durumdaki öğretmenler d