Likarba

Bu yazdıklarımda işini hakkıyla yapan öğretmenleri müstesna tutuyorum. Bu dönemin başında çocuğumu okula yazdırmak istedim. İşimiz gereği farklı bir okula yazdırmam gerekiyordu. Fakat normal şartlarda bunu yapmak imkansız bir durumdu. Biz de çareyi taşınmakta bulduk. Bu arada da gideceğimiz okulun müdürüyle de görüştük. "Tamam dedi, kayıtlar bitsin, haytaya gelirsiniz sizin de kaydınızı alırız.". Biz de bu arada taşınma işlemini hallettik. Sonra geldik okula kaydımızı yapmaya. Bulunduğumuz yer uygun görüldü. Kaydımız alınacağını söyledi müdür. Bazı belgeleri ayarlamam gerekiyormuş onlar için tekrar bir çalışma yaptım. Her müdürle görüşmeye gittiğimde en az 3-4 saat beklemek zorunda kalıyordum. Her içeri giren 20-30 dakika içeride kalıyordu. Sonunda belgeleri tamamladım ve müdürün yanına gittim. Belgeleri verdim kaydımızı yapmasını istedim. Tama dedi. Peki okulumuza ne verebilirsin diye sordu. Ben aslında duymuştum herkesten birşeyler istediğini. Meğer içeri girenlerle sı

Lise yıllarımda kimi zaman ayakkabı boyacılığı yapar kimi zaman da bir parkta çay satar, dar gelirli sınıfından sayılan aileme destek olmaya çalışırdım. Bir gün elimdeki çay tepsisini bir yere mi çarptım fazla mı salladım bilemiyorum, bir bardağı düşürüp kırmıştım. Çay ocağının ustası öyle sert bakmıştı ki yüzüme, adeta yerin dibine sokmuştu beni onun nazarları. Sonra azar işitecek olmuştum ki; mahcup bir sesle “Ben en fazla bir bardak kırdım, sen ise kalbimi yaraladın; bari onu parçalama be ustam!” dedim. Senelerdir Türkiye’den uzaktayım; “usta” sözünün şimdilerde nasıl algılandığını, zemm mi yoksa medih mi kabul edildiğini iyi bilmiyorum. Şayet kaba düşmeyeceğine inansaydım bugünlerde de aynı sözü tekrar ederdim:“Kalblerimizi kırdın, bari paramparça etme be usta!” Nasıl demezsin ki; sevdiğin, kendisi için dua dua yalvardığın, televizyonda gördüğünde ağabeyini görmüş gibi inşirah duyduğun bir insan sizin hakkınızda “para tatlı, kara propaganda, rantçı, komplocu, karşı taraf, nankör