Bir zamanlar Ensar Vardı.
Biz bilmeyiz bir zamanlar Ensar vardı. Kardeşlik destanının yazıldığı bir dönemde evlerini işlerini kucaklarını herşeyini Muhacirlere açan Ensar'lar vardı. Evinin iki odası varsa bir odasını onlara verdi diğer odada kendi kaldı. Bağları bahçeleri ortak çalışıyorlardı. Çoluk çocuğundan ayrılmış, eşinden parkından ayrılmış uzaklara göç etmek sorunda kalanlara bir kardeşlik destanı yazmış tarih.
Düşünebiliyor musunuz? Hz Talha kaldığı evde onu kardeş kabul eden Ensardan Saad İbni Rebia şöyle teklifte bulunur. "Kardeşim bak bunların ikisi de benim eşimdir. İstersen birini ben boşarım sen alırsın. ". Bu teklifi duyan Hz Talha ağlamaya başlar ve der ki
- Biz bunlar için gelmedik. Bana bir ip ver ve pazarın yolunu göster.
Bir müddet sonra Hz Talha çalışır ve nişanlanır.
Böyle bir sürü hikaye var Ensar'da. Öyle bir misafirperverlik ki dünyada daha eşi görülmemiş.
Gel gelelim bir de bizim Ensar'lara ki onlara Ensar demek bile bize üzüntü veriyor. Pencerelerimizi kapattık, belki çalarlar diye kapıyı açamaz olduk. Arabaların camlarını kapattık. Yemek yerken arkamızı döndük. Bir de Müslümanlık taslamada kimse elimize su dökemez bir seviyeye geldik.
En son ölen küçük çocuğu da görünce dedim ki Affet bizi Ensar, Affet bizi Ya Resulullah (SAV) Affet bizi Allah'ım. Biz bu davayı anlayamadık, biz kardeş olmayı anlayamadık. Hep başkalarının bu işi yapmasını bekledik. Biz elimizi taşın altın hiç koymadık.
Düşünebiliyor musunuz? Hz Talha kaldığı evde onu kardeş kabul eden Ensardan Saad İbni Rebia şöyle teklifte bulunur. "Kardeşim bak bunların ikisi de benim eşimdir. İstersen birini ben boşarım sen alırsın. ". Bu teklifi duyan Hz Talha ağlamaya başlar ve der ki
- Biz bunlar için gelmedik. Bana bir ip ver ve pazarın yolunu göster.
Bir müddet sonra Hz Talha çalışır ve nişanlanır.
Böyle bir sürü hikaye var Ensar'da. Öyle bir misafirperverlik ki dünyada daha eşi görülmemiş.
Gel gelelim bir de bizim Ensar'lara ki onlara Ensar demek bile bize üzüntü veriyor. Pencerelerimizi kapattık, belki çalarlar diye kapıyı açamaz olduk. Arabaların camlarını kapattık. Yemek yerken arkamızı döndük. Bir de Müslümanlık taslamada kimse elimize su dökemez bir seviyeye geldik.
En son ölen küçük çocuğu da görünce dedim ki Affet bizi Ensar, Affet bizi Ya Resulullah (SAV) Affet bizi Allah'ım. Biz bu davayı anlayamadık, biz kardeş olmayı anlayamadık. Hep başkalarının bu işi yapmasını bekledik. Biz elimizi taşın altın hiç koymadık.
Yorumlar
Yorum Gönder