Özlediğim Bir Manzara...

Geçen gün İstanbul'un bir sokağında yürüyordum. Karşıdan simit satan bir kişi geçiyordu. Hemen onun yanında da küçük bir çocuk simitlere bakıyordu. Simitçi adam çocuğa dedi ki: "simit ister misin?" Çocuk masumca başını evet dercesine salladı. Adam da çocuğa bir simit verdi.
bunları izleyen çocuğun annesi şöyle dedi: "Simitçi çocuğun parası yok, verme ona simit". Hani onun parası var da çocuğun yok misali...

Sonra adam da anneye döndü dedi ki: "herşey para değil be bacım. Bazen de dua almak, gönül kazanmak gerek".
İşte bu manzarayı duymayıp görmek beni çok duygulandırdı. Henüz insanlık ölmemiş, hala sokak aralarında da olsa yaşamaya devam ediyor çok şükür.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Çifin çiçeği (Ağu-Avu çiçeği)

Trabzonlu Ses Sanatçıları-3 Süreyya Davulcuoğlu

Trabzonlu Ses Sanatçıları-6 Fahrettin Dilaver