Likarba

Çıktık köyümüzden, memleketimizden taşı toprağı altındır diye vardık geldik İstanbul'a. Önce kalacak bir yer bulmak için çabaladık. Uğraştık, bir yer ayarladık. Birkaç arkadaş toplanıp bir evde kaldık. Ev denilmese de biz ev dedik. Biraz para biriktirdik, tek başımıza bir eve çıktık. Ailemize çalışıp para gönderdik. Zorluklara göğüs gerdik. Gurbet el dedik sabrettik. İstanbul bize kucağını açtı. Bizi yedirdi, içirdi, kalacak yer verdi. Biz biraz para kazanınca ailemizi yanımıza aldık. Çoluk çocuk artık İstanbul'da büyümeye başladı. Sonra güzel bir eve kiraya çıktık. Birkaç yıl böyle devam ettik. İşi ilerlettik artık kendimize ait bir yerimiz evimiz olsun dedik. Zar zor bir ev yaptık kendimize. İçine girelim de kendi evimiz olsun dedik. Yaptık evimizi. İçine de girdik. Elektriği, suyu bağlandı. Tabi biz bunları yaparken zaman da ilerledi. Biz de yaşlandık. Artık çocuklar büyüdü okudu, iş buldu. Evlendi. Baktık ki bize bir ev yetmedi, onlara da ev lazım. Tekrar bir daha ev y

Şu sıralar gelen yabancılara ülkemizin topraklarını satıyoruz. Halkımız sanki paraya muhtaçmış gibi piyasa değerinin üstünde bir fiyat verilince yerine hemen satıyor. Paranın yüzü sıcaktır derler ya, işte öyle. Çanakkale'de gezerken her tarafta satılık tabelaları gördüm, üzüldüm. Halk topraklarını satmakta acele ediyor. Bilmiyor kime sattığını, neden sattığını. Harcamalarını biraz fazla artırınca kapatmak için atalarından kalmış son toprak parçalarını da satmakta çözümü bulmuş. Bilmiyor ki garibim, para bulunur ama vatan bulunmaz. Biz bu vatanı atalarımızdan miras aldık. Hem de ne miras! Her karış toprağını kanlarıyla sulanmış bir miras. Bizim özgür yaşayabilmemiz için sadece Çanakkale'de 250 Bin atamız şehit olmuş. Şimdi bu toprakları yabancılara satışta hiç mi gönlün sızlamayacak? Bu satış sadece Çanakkale'de değil yurdumun her tarafında. Özellikle memleketim Karadeniz de aynı. O güzelim yeşillik, doğa para karşılığında yabancılara satılıyor. En çok üzüldüğüm de b